از کتاب جامعه

کتاب جامعه، یکی از کتب عهد قدیم مسیحیت است. به نظرم هدف این بوده که سخنان جامعه بن داود عبرتی باشد برای مسیحیان (و همین‌طور یهودیان) که بدانند یک انسان بی‌ایمان چگونه ناامید و درمانده می‌شود و در نتیجه چنین نباشند. اما من ناخواسته بیشتر بخش‌های سخنان جامعه را حقیقت یافتم و با او هم‌عقیده‌ام :(

برگردان به فارسی از کتاب مقدس، ترجمهٔ قدیم، چاپ سوم ۲۰۰۲ میلادی، انتشارات ایلام، لندن

---

کلام جامعهٔ بن داود که در اورشلیم پادشاه بود: باطل اباطیل، جامعه می‌گوید، باطل اباطیل، همه چیز باطل است.
کتاب جامعه، باب اول، آیهٔ ۲

--- همهٔ چیزها پر از خستگی است.
کتاب جامعه، باب اول، آیهٔ ۸


--- آنچه بوده‌است همان است که خواهد بود، و آنچه شده‌است همان است که خواهد شد و زیر آفتاب هیچ چیز تازه نیست.
کتاب جامعه، باب اول، آیهٔ ۹


--- دل خود را بر دانستن حکمت و دانستن حماقت و جهالت مشغول ساختم. پس فهمیدم که این نیز در پی باد زحمت کشیدن است. زیرا که در کثرت حکمت، کثرت غم است و هر که عِلم را بیافزاید، حزن را می‌افزاید.
کتاب جامعه، باب اول، آیات ۱۷ و ۱۸


--- زیرا که وقایع بنی‌آدم مثل وقایع بهایم است؛ برای ایشان یک واقعه است؛ چنانکه این می‌میرد به همان‌طور آن نیز می‌میرد و برای همه یک نَفَس است و انسان بر بهایم برتری ندارد چون‌که همه باطل هستند. همه به یک جا می‌روند و همه از خاک هستند و همه به خاک رجوع می‌نمایند. کیست روح انسان را بداند که به بالا صعود می‌کند یا روح بهایم را که پایین بسوی زمین نزول می‌نماید؟
کتاب جامعه، باب سوم، آیات ۱۹ تا ۲۱